Fútbol

Het Ecuadoriaanse voetbalkampioenschap begint in januari en eindigt in december. Het omvat drie fasen. Men speelt zowel in fase 1 als in fase 2 heen- en terugwedstrijden met in totaal dus vier confrontaties tussen alle ploegen. Op het laatst strijden de winnaars van beide fasen onderling in twee wedstrijden om de titel. Wat er gebeurt wanneer een ploeg beide fasen wint weet ik niet, het is tot nog toe nooit gebeurd. De tickets voor Zuid-Amerikaans voetbal worden in beide fasen verdeeld. Het belangrijkste kampioenschap is de ‘copa libertadores’ en wordt sinds 1960 het meest gewonnen door Argentijnse ploegen gevolgd door Brazilianen. Op de erelijst staat Pele als topschutter van het winnende Santos. Liga de Quito wist in 2008 te winnen. Toch heeft Barcelona uit Guayaquil meer landstitels gewonnen, echter lang geleden want de laatste keer dateert uit 1997. Dit zou de reden zijn waarom de meeste mensen ouder dan twintig jaar voor Barcelona supporteren en de nieuwste generatie supportert voor Liga. De serie A wordt slechts met 12 ploegen gespeeld. Van de twaalf ploegen spelen er vier in de hoofdstad en twee in Guayaquil. Slechts drie van de drie en vijftig titels gingen niet naar Quito of Guayaquil. In 2000 werd Olmedo uit Riobamba kampioen.

Op een prachtige zondagmiddag gaan we naar Riobamba, slechts een uur van Guamote. Olmedo of 'El cyclon' speelt tegen Barcelona, ik ben nog niet naar de kust geweest, dus komt de kust naar hier. We lopen door een meute met gele truitjes met vooraan 'Pilsener' op. Een enkeling zonder truitje heeft het embleem van Barcelona over beide armen en de helft van de rug getatoeëerd. Het is nogal tegenstrijdig dat ook heel wat Riobambeños de truitjes van Barcelona dragen. In heel het land steunt men Barcelona of toch de sponsor. De pilsener is ook verkrijgbaar in heel het stadion. De supporters van beide ploegen zitten door elkaar en waar men wil. Er is een duidelijke geel legioen gevormd bij de bezoekers. De percussiegroepen zijn talrijk. De bezoekers uit Guayaquil trommelen op grote trommels het ritme van de kust, die van Olmedo roffelen er eveneens op los. We nemen plaats onder de rood-blauwe vlag met opschrift: "Passion Olmedina". Wanneer de spelers het veld oplopen komt een mooi schouwspel van slierten en kleuren tevoorschijn en bij de bezoekers is dat al iets indrukwekkender.

De spelers staan in 3-5-2 opstelling met achterin potige zwarten en in het middenveld enkele maradona’s. Voorin wandelen wellicht de best betaalden, geduldig wachtend op een bal. Als vast onderdeel van het moderne voetbal gaat iedereen vlot tegen de grasmat. Het vallen is een streling voor het oog. Afgezien daarvan geven spelers nogal een gelaten indruk; centjes binnen, blessure vermijden en we zien wel wat het wordt vandaag. Na een half uur werkt de thuisploeg een goal binnen na gestuntel achterin. Kort daarna vergezelt een thuisspeler de twee stevig uitgeruste agenten aan de hoekschopvlag om de 2-0 in te leiden. De afgereisde kop voelt de bui hangen en ventileert haar woede op de afsluiting. De legermacht zal het komende uur met de rug naar het veld de match uitzweten. Net voor de rust mag de grootst investerende club van het land alweer aftrappen nadat de doelman de bal net achter de doellijn uit het doel haalt, wedstrijd gespeeld, Olmedo stunt. In de tweede helft komt er weinig reactie en alweer Olmedo kan scoren, ditmaal zuiver in de hoek gekegeld,

De terugwedstrijd een maand later werd 4-0 in het voordeel van Barcelona. Ik vraag me af of de hoogteverschil een grote rol speelt in het kampioenschap. De ploegen spelen bijna iedere week op andere hoogte, de ene week aan de kust en de andere week op 3000 meter hoogte. Aan de resultaten te zien is het thuisvoordeel enorm groot.