Een vervangles op dinsdag maakte me meteen duidelijk dat het beter is om niet te veel leerstof in een keer te geven. De leerstof wordt best zo aangenaam mogelijke aangeboden. Dat is regel een en twee wat mij betreft. De lesvoorbereiding houdt niet veel leerstof in maar wel wat knutselwerk. Een Franse leerkracht op pensioen stelt de avond nadien oordeelkundig dat voorbereiding de essentie is van lesgeven. Het eerste wat ik te horen krijg in de klas is “we zijn moe”. Dat kinderen nooit liegen is regel drie.
Mijn eerste les in een comunidad begint om half acht. De leerlingen komen naar de auto toegelopen. Ik geef in afwisseling met onze computerleraar twee keer een uur les aan het 5e en 6e lager onderwijs. Tijdens de les zien we besneeuwde bergtoppen en een spuwende vulkaan. Die doet het al 300 jaar lang iedere week, heb ik me laten wijsmaken. Om tien uur krijgen we een bord rijst met enkele schijfjes ajuin. Nadien gaan we nog een paar kilometer hogerop. Doorheen de bergketen komt de knalwitte Chimborazo tevoorschijn.
In de volgende school, Sablog Chico, staan de leerlingen in vierkantsformatie. Ik mag me kort voorstellen, dit eindigt ermee dat ik zeg dat ik van over de oceaan kom uit een continent Europa genaamd. Een jongen stelt de vraag hoe ik hier ben geraakt. Op het antwoord “met een vliegtuig” zie ik verwonderde blikken. Toevallig is mijn eerste hoofdstuk ‘transport’ en we vertalen fiets en auto. Het schoolhoofd onderbreekt me en vraagt me om dingen aan te leren uit hun directe omgeving. Hij zegt dat ze dieren leren, perro=dog. Dan maar dieren.
Iedereen kan van één tot tien tellen maar niet omgekeerd. Bovendien schrijft men op deze berg enkel fonetisch Engels. One wordt dus uan, vervolgens to, tri, for, faif, … Volgende les doen we pronounciations vooraleer we verder gaan met baicicles.
De laatste en vierde les van de dag begint opnieuw met je naam leren zeggen. Ik laat iedereen aan het woord met “My name is…” Een van de meisjes antwoord in plaats van haar buurmeisje steeds “Belgica”. Niet wetende dat “I’m from” nog niet aangeleerd was, laat ik zoals gewoonlijk de zin herhalen. Na drie keer herhalen is het de moeite niet meer waard. Regel vier. Wanneer de kinderen hun voornaam bovenaan het blad mogen noteren staat er niet toevallig bij eentje Belgica geschreven. Hier zit Inti Sisa mogelijk voor iets tussen. België is nog nooit zo veraf geweest als nu.
Dag Laus, je begrijpt dat wij niet thuis zijn in deze wereld van communicatie. Daaom stuur ik je hierbij enige reactie. ik beloof dat ik nog wel eens zal trachten op je website te komen.
BeantwoordenVerwijderenIk sta in bewondering voor wat je aan het doen bent. Josée en ikzelf wensen je alleszins het allerbeste. Wij lezen met interesse alles wat je opstuurt en zeggen: Were di!!!