Soms komen de vier seizoenen op een dag. In de ochtend schijnt de zon iets te fel, tegen de middag vloeien rivieren in de goot en in de namiddag sneeuwt het op de Chimborazo. Heimwee heb ik nog amper gekend. De Ecuadorianen zijn gastvrije mensen en in een land dat mij volledig onbekend is komt dat natuurlijk goed uit. Je hoeft niet altijd honger te hebben om een maaltijd te krijgen. In gemeenschappen krijg ik vaak een maaltijd of chicha, een zelfgemaakte drank. Het getuigd van respect om dit aan te nemen en nog meer om te eten en te drinken. Dat is tot nog toe geen enkel probleem geweest.
In Quito waan ik me bij mijn gastgezin enkele dagen op hotel. Wanneer ik na een week in de hoofdstad met enige tegenzin terugkeer naar Guamote overkwam me desondanks een fantastisch gevoel. Guamote en haar inwoners met hun eigenzinnige levenswijze blijven mij telkens weer verbazen. Ik ken steeds meer mensen en het gekeuter op straat geeft me een aangenaam thuisgevoel. Van het plaatselijk gesproken Kishwa begrijpt een buitenstaander nog minder dan het Guuks. Halfweg mijn verblijf kan ik vaststellen dat ik me hier thuis voel. Hoera! Bovendien was het mijn verjaardag en mijn collega’s wisten me met mijn neus op de feiten te drukken, meer bepaald in een zoete verjaardagtaart. Drie maal hoera!
Dat niet alleen Ecuadorianen gastvrij zijn blijkt uit een uitnodiging voor de samenkomst van Belgen die in Ecuador wonen. Sinds de Belgische ambassade in Quito is verdwenen besloten enkele Vlamingen zelf bijeenkomsten te organiseren. Daar wacht me dit weekeinde een biefstuk friet en een free podium. De snelheid waarmee de tijd hier vliegt is een goed teken en reden te meer om nog ten volle te genieten van stieren, de zon, Ecuadoriaanse schoonheid, gastvrijheid, stevige maaltijden, Guamote en jawel: Flandriens en biefstuk friet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten