Halfweg

Soms komen de vier seizoenen op een dag. In de ochtend schijnt de zon iets te fel, tegen de middag vloeien rivieren in de goot en in de namiddag sneeuwt het op de Chimborazo. Heimwee heb ik nog amper gekend. De Ecuadorianen zijn gastvrije mensen en in een land dat mij volledig onbekend is komt dat natuurlijk goed uit. Je hoeft niet altijd honger te hebben om een maaltijd te krijgen. In gemeenschappen krijg ik vaak een maaltijd of chicha, een zelfgemaakte drank. Het getuigd van respect om dit aan te nemen en nog meer om te eten en te drinken. Dat is tot nog toe geen enkel probleem geweest.

In Quito waan ik me bij mijn gastgezin enkele dagen op hotel. Wanneer ik na een week in de hoofdstad met enige tegenzin terugkeer naar Guamote overkwam me desondanks een fantastisch gevoel. Guamote en haar inwoners met hun eigenzinnige levenswijze blijven mij telkens weer verbazen. Ik ken steeds meer mensen en het gekeuter op straat geeft me een aangenaam thuisgevoel. Van het plaatselijk gesproken Kishwa begrijpt een buitenstaander nog minder dan het Guuks. Halfweg mijn verblijf kan ik vaststellen dat ik me hier thuis voel. Hoera! Bovendien was het mijn verjaardag en mijn collega’s wisten me met mijn neus op de feiten te drukken, meer bepaald in een zoete verjaardagtaart. Drie maal hoera!

Dat niet alleen Ecuadorianen gastvrij zijn blijkt uit een uitnodiging voor de samenkomst van Belgen die in Ecuador wonen. Sinds de Belgische ambassade in Quito is verdwenen besloten enkele Vlamingen zelf bijeenkomsten te organiseren. Daar wacht me dit weekeinde een biefstuk friet en een free podium. De snelheid waarmee de tijd hier vliegt is een goed teken en reden te meer om nog ten volle te genieten van stieren, de zon, Ecuadoriaanse schoonheid, gastvrijheid, stevige maaltijden, Guamote en jawel: Flandriens en biefstuk friet.

Rodeo

“Het is gewoon mijnen droomdag” zei Van Summeren in een ontbloot mager bovenlijf. “het was mijn beslissing om tot de carrefour te wachten" zei ‘De Peet’. Alweer had heel Vlaanderen een beetje het gevoel een klassieker te winnen. Op een zondag om negen uur in de ochtend hoorde ik op radio 1 hoe Nick Nuyens won in Meerbeke en een week later die andere subtopper in Roubaix.

Bij gebrek aan de koers ben ik in Riobamba maar gaan kijken naar een van de grootste rodeo’s van het land waar ruiters gekleed in poncho’s, hoed en broeken van dikke vacht met sierlijke beheersing te paard een rund opjagen om hun lasso precies om diens horens te gooien. Tijdens de rodeo blijft men zo lang mogelijk op een stier of een wild paard zitten. Ik kende rodeo slechts uit Amerikaanse films en ook van de mechanische stier op een van de Gooikse jaarmarktedities toen ik 31 seconden op de stier bleef zitten maar een seconde te weinig om de hoofdprijs te winnen. De teugel sneed gedurende een halve minuut in mijn hand met een pijnlijke wonde tot gevolg. Een deelnemer in Riobamba kent minder geluk wanneer een poot van de stier op zijn been terechtkomt. In een echte rodeo begint de stier meteen bij de hoogste moeilijkheidsgraad zodat de rit nooit langer duurt dan tien seconden als men al niet valt nog voor de stier zijn hok uit komt. Dat geeft mogelijk een beetje hetzelfde gevoel als een valpartij of fietspech in het bos van Wallers, daar waar de finale echt kan beginnen.