De laatste week

Terugblik

Sinds november vorig jaar ben ik weg van huis. Het vertrouwen dat ik gauw opnieuw zou aanpassen is nu stilaan weggeëbt. Voor mijn vertrek werd ik al gewaarschuwd voor het op twee gedachten hinken. Vandaag ondervind ik het aan den lijve. Is het geen heimwee dan is het spijt die me bij de keel neemt. De wereld die vorig jaar geleidelijk van onder mijn voeten verdween, werd vervangen door een nieuwe wereld onder mijn schoeisel. Veel heb ik hier niet getreurd en ik neem nu liever waardig afscheid van een gewonnen jaar.

Ode aan Guamote

Een van de hoogtepunten ter gelegenheid van mijn vertrek is een dansfeest genaamd 'el belga se va' of 'de Belg gaat weg'. Enkele weken eerder liet ik bij vrienden een kort gesproken improvisatie horen. Dit resulteerde in een zelf geschreven lied dat een jaar in Guamote beschrijft en die avond enthousiast werd onthaald. De nacht liep op haar einde met een soep van varkenspoten als ontbijt. Zo kwam ik in mijn laatste week terecht, een moeilijke. Een week om afscheid te nemen. En toch, een week om iedere dag van zonsopgang tot de felgekleurde zonsondergang te genieten.

Liefde voor de Andes

‘Dat God en de maagd Maria u verzorgen en bijstaan onderweg. God zegene u.' waren de mooie woorden die ik op mijn gsm las. Men voelt hier steeds heel erg mee. Met een bus van Riobamba naar Quito verlaat ik de provincie. Op de mp3 speelt ‘once upon a time’. Ik besef dat het voorbij is en bij de gedachte dat ik hier op dit eigenste moment een jaar achter mij laat, vloeien tranen. Zo nog rijkelijker wanneer Exit music van Radiohead en een traditional uit de Andes klinken. Ik merk dat een brok in mijn keel verdwijnt die er een minstens een hele week heeft in gezeten. Onderweg is enkel de Carihuarazo zichtbaar omdat de Chimborazo in de wolken verborgen ligt.

Uitstel... is geen afstel

In Quito moet ik mijn Ecuadoraanse verblijfsvergunning nog aanvragen alvorens het land te verlaten. Een dag later dan voorzien zit ik op de binnenlandse vlucht naar Guayaquil, De piloot laat weten dat we buiten enkele vulkanen zien. Het zijn de wolken die bij valavond zakken waardoor we een fenomenaal bovenaanzicht op de uitstekende Andestoppen te zien krijgen. Wat een afscheid.  Als laatste van de talrijke reeks Andestoppen ligt de Chimborazo in de avondschemering, volledig ontbloot en daar waar ik ergens moet gestaan hebben, ijlend door het ijs op de steile bergkam

Landing

Achttien uur later land ik in Brussel. Er staat een ontvangstcomité klaar voor een warm onthaal met onder meer een peuter die inmiddels kleuter is geworden en een ander nichtje zit nu in een draagzak op de buik in plaats van in de buik. Hoewel ik meer zuurstof dan ooit lijk te hebben ben ik de hele week moe. In België is niet veel veranderd zegt men. Mensen veranderen inderdaad niet veel. De straten, de omgeving en mensen voelen helemaal niet vreemd aan. Het lijkt wel of ik nooit ben weggeweest. Door de huidige technologie ben ik ook steeds op de hoogte gebleven van de Wet- tot de  Koekoekstraat. Mensen heten me welkom. Een veelgestelde vraag is wanneer ik terug ga.
De eerste maanden nadien vertoef ik in gedachten in Ecuador. Die landing is pas later heel geleidelijk aan gekomen.