Macas

De overheid werkt al jaren aan een weg tussen Riobamba en Macas die langs een parochie van Guamote en de meren van Atillo gaat. Omdat de weg nog niet helemaal afgewerkt is, rijden de bussen helemaal om en dat is ongeveer een volledige dagrit. Op mijn voorstel gaan vier vrienden mee per fiets langs de korte weg en rond de middag worden we gedropt aan de beruchte meren van Atillo. Er bestaan heel wat mythes en verhalen over deze meren. In het verleden folterden de Puruhas ongehoorzamen in het ijskoude water of men liet ze achter op een van de eilandjes als straf. Het meest mysterieuze is ‘la laguna negra’ of het zwarte meer op bijna 4000 meter hoogte. Het leger deed ooit dieptemetingen maar vond nooit de bodem van het zwarte meer. We blijven op een veilige afstand. Het vertrek ligt op bijna 4000 meter en de bestemming, Macas ligt op 1000 meter hoogte. Ik ga ervan uit dat er veel afdaling is.

Aan de meren begint het Sangay park, 517.765 hectaren of evengroot als een gemiddelde provincie in Belgie. Een iemand rijdt lek. Het is altijd opzienbarend hoe inventief men hier is. Op nog geen minuut brandt een vuurtje om een sleutel te verwarmen en het gat te dichten met een rubber vel. Doch zonder resultaat. Bij het enige huis dat we langskomen tijdens de vier uur lange afdaling herhalen we de reparatie, ditmaal met behulp van een groter vuur waarop een pot staat de koken. Ook dit zal niet helpen. Bij de volgende wegenwerkers vinden we een vrachtwagen die onze vriend en zijn fiets wil vervoeren. Deze fiets wordt met iemands broekriem achteraan de vrachtwagen vastgemaakt. (Toen waren we nog met vier)

Meteen nadien dalen we af tot een 700 meter lange tunnel die binnenin pikdonker is. Als we bijna in de helft zijn horen we de vrachtwagen met een angstaanjagend gegrom dichterbij komen. We gaan aan de kant en wuiven voor ons leven. We kunnen de tunnel met behulp van de verlichting en luid gegrom in onze rug uitrijden. Meteen daarna volgt de eerste beklimming. Het fietsen wordt even wandelen. De temperatuur stijgt met het uur. Van gemiddeld 13 graden in Guamote gaan we op een afstand van amper zeventig kilometer verder naar een bestemming waar het gemiddeld 25 graden is. In vier uur fietsen van de Andes naar de jungle.

In het voorlaatste dorp rusten we uit en wat dan volgt is enkel beklimming. Mijn vooronderstelling om enkel te dalen wordt achter iedere bocht en bergwand tegengesproken. Mijn aanmoediging dat ons enkel afdaling rest wordt een grap en ik krijg de schuld van het hele fiasco. We zouden immers nooit tijdig in Macas geraken. Een zeldzaam passerende pick up brengt ons met de fietsen bijna tot in Macas. Uitgeput stappen we in een hotel om nadien te eten en te drinken. De volgende dag vertrekken we rond de middag met de fietsen in de kofferruimte van de bus. Een jaar geleden fietste ik een stuk van de weg naar Compostela. Ik troost me bij de gedachte der pelgrims dat het het doel de weg is.